از مشهدی‌ها چه کاری برای مردم غزه برمی آید؟

احمد غنیم، معتز عزایزه، محمد زعنون، دعا روقه، وائل دحدودح، بیسان عوده، هشام زقوت، معتصم مرتجی، محمد مصری، مجدی فتحی، احمد حجازی، یارا عید، بلستیا عقاد و چندین خبرنگار دیگری که پیش از این حوادث شاید اسمشان را هم نشنیده بودیم و اکنون شده اند منبع اخبار غزه به جهان، دارند میدان را گزارش می‌کنند. بعضی غیرمسلمان اند. اولین جمله شان هم این است که «هنوز زنده ام!» معمولا لبخند به لب دارند. بمب روحیه اند.

البته گاهی هم وسط پیکر‌های خونین شهدا فریاد می‌زنند و بر لبشان ذکر الحمدلله جاری است! البته ممکن است فردا که صفحه شان را نگاه می‌کنیم، دیگر نباشند؛ مانند دست کم سی همکار دیگرشان مثل رشدی سراج و... که در این مدت شهید شدند. اما چرا اسم این‌ها را بردم؟ چون دیگر مثل قبل نیست که هر اتفاقی در جایی از جهان بیفتد، جهان باخبر نشود یا دیر خبردار شود. اکنون خبردارشدن از حوادث، لحظه به لحظه است. عجیب‌تر از این خبرنگاران رسمی، امثال عبود بطاح هستند! یک نوجوان غزاوی که خبرنگار هیچ سازمانی نبوده است و نیست.

گوشی را برمی دارد و  میدان را  روایت می‌کند. نوعی طنز هم دارد. غزه دارد بمباران می‌شود، اما او‌ می‌خندد و حتی نمی‌لرزد! و‌ می‌گوید این بمباران‌ها به این دلیل است که حماس تانک هایشان را زده است. ترس و رنج را به سخره گرفته است. توضیح صفحه اش هم بامزه است. نوشته است: قوی‌ترین خبرنگار جهان و تنهاوارث شیرین ابوعاقله! در همین مدت جنگ، از چندهزار دنبال کننده به بیش از ۲ میلیون نفر رسیده است و چندین خبرگزاری جهانی درباره او مطلب نوشته اند.

مشهد شهر شهادت است. ماییم که باید الهام بخش شهادت طلبان جهان باشیم. ما نمی‌توانیم درباره این معجزه‌ای که در غزه اتفاق افتاده است و کودک و پیر و جوان این گونه شهادت را در آغوش گرفته اند، بی تفاوت باشیم. ارتباط با ساکنان غزه که خط مقدم استقامت هستند، از طریق همین افراد شدنی است. کافی است بخواهیم در این میدان باشکوهی که فراهم شده است، سهیم باشیم.

هر اتفاق شهری، هر اتفاق مسجدی، هر اتفاق خانگی و خانوادگی، هر اتفاقی در دانشگاه و حوزه و حجره و مغازه و... که بتواند به این‌ها نشان بدهد ما به یادشان هستیم و صلابت ایستادگی شان به ما رسیده است و شهدایشان شهدای ما هستند، نقشی است که ما در این معرکه ایفا می‌کنیم. این را دست کم نگیریم. آن‌ها هستند که نباید باورشان به استقامت را در این نقطه باشکوه تاریخ از دست بدهند و همه ما می‌توانیم در این قوت قلب شریک باشیم.